ทำให้รู้สึกว่าเวลาเป็นแค่สิ่งที่เราอุปโรกขึ้นมา
เวลาของแต่ละคนไม่เท่ากัน
ไม่มีใครที่มีเวลาเท่ากัน
แต่ ปี เดือน วัน ชั่วโมง นาที เป็นสิ่งที่มาทำให้
เรารู้สึกว่า เวลานั้นมีจำกัดและเท่ากันสำหรับทุกคน
ทั้งเรื่องราวของความเหลื่อมซ้อนของกาลเวลา
ทำให้รู้สึกว่าเวลาไม่มีเส้นแบ่งกั้นทางกาลเวลา
เพราะหากว่าเวลาเป็นสิ่งที่มีจำกัด
เวลาที่ผ่านไปแล้วก็ต้องหายไปไม่กลับมาอีก
ไม่มีการหวนคืน
ความฝันเองก็เปนการเดินทางเส้นทางหนึ่งของเรา
มันอาจจะผ่านเราไปได้ทั้งอดีตและอนาคต
แต่เมื่อเราตื่นเราก็มักจะลืมมันไป
อาจจะจำได้ลางๆ เป็นเศษของความจำ
และเมื่อพบกับเหตุการณ์นั้นอีก
ก็จะรู้สึกเหมือนว่าเคยประสบสิ่งๆนั้นมาก่อน
ช่วงที่อ่านเรื่องราวของเวลา
ทำให้กลับมานั่งย้อนคิด ว่า
จริงๆแล้ว หากเวลาไม่มีอยู่จริง
อะไรจะเป็นตัวแปรในการดำเนินไปของจักรวาล
ในเมื่อทุกอย่างสามารถที่จะก้าวผ่านกันไปมาหากันได้
การที่บางคนก้าวข้ามกฏนี้ไปได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
เพียงแต่การเห็นหรือรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นก่อน-หลัง
จะทำให้เราทนรับภาระนั้นได้มากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น