บางครั้งก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบนั้น
ไม่ใช่ทางกายภาพ แต่เป็นความรู้สึกแบบนามธรรม
จะให้อธิบายก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถอธิบายออกมาได้หรือไม่
แต่ถ้ามาคิดๆย้อนไปแล้วว่าทำไมถึงคิดออกมาแบบนี้
อาจจะเป็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองมันน่าทุเรศ
ในบางครั้ง บางเวลา บางสถานที่ บางสถานการณ์
และความรู้สึกนี้มันมาจากไหน?
ไม่น่าจะพ้นไปจากเรื่องความขี้น้อยใจ ขี้อิจฉา และความคิดมากของตัวเอง
ไม่โทษใครเลยในเรื่องนี้ เป็นเพราะตัวเองล้วนๆ
บางครั้งจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นเห่ยซะไม่มี
อิจฉา เมื่อคนใกล้ชิดมีแต่คนรักใคร่
น้อยใจ เมื่อไม่มีคนให้ความสำคัญกับเรา
คิดมาก เมื่อมีทุกข์แต่ไม่ได้รับการเยี่ยวยา
บ่อยครั้งที่รู้สึกตัวอีกทีก็ได้แต่รู้สึกว่าตัวเองช่างเห่ยเสียจริงๆ
อิจฉา น้อยใจ คิดมาก ไปทำไม
เพราะสิ่งเหล่านี้มีแต่ทำให้เราเสียพลังไปอย่างสูญเปล่า
ดังนั้น จึงคิดว่าจะพยายามลดๆลงบ้าง แต่จะเลิกไปเลยคงไม่ได้
ก็เพราะว่า คน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
ก็คงไม่มีทางที่จะลบความรู้สึกเหล่านี้ออกไปได้หมด
เพียงแต่จะควบคุมหรือคิดถึงมันได้มากหรือน้อยต่างกันก็เท่านั้น
ดังนั้น เมื่อเรารู้สึกตัวว่าเราเห่ย เราก็จะไม่เห่ยไปด้วยในเวลาเดียวกัน
เพราะการรู้ตัว คือ การมีสติ
รู้และแก้ไข คือ สิ่งที่ดี ถึงแม้จะเป็นไปอย่างช้าๆ หรือเล็กน้อยแค่ไหน
การก้าวต่อไปข้างหน้า ก็ถือเป็นสิ่งที่ดี
