การที่เราได้รู้จักกับคนที่คิดว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แต่กลับกลายเป็นคนที่รู้จักกับเพื่อนของเราไปซะได้
หรือ
ได้เจอกับคนที่ไม่ได้พบปะสังสรรค์กันเป็นเวลานาน
ด้วยความบังเอิญอย่างน่าเหลือเชื่อ (อารมณ์ว่ามันไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ได้)
เหตุการณ์เช่นนี้น่าจะเคยเกิดขึ้นกับทุกคน
แต่การบังเอิญเจอกันบางครั้งก็ทำให้รู้สึกอัดอึด
ไม่ใช่ว่าอัดอึดเพราะไม่อยากเจอ
แต่เพราะบรรยากาศที่เกิดขึ้นมากกว่า
สำหรับตัวเราเองนั้น
หากบังเอิญเจอคนที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน
และคนๆนั้นไม่ใช่คนที่เคยสนิทกันสักเท่าไหร่
ก็จะรู้สึกว่า "จะคุยอะไรกับมันดี"
เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างแข็ง และเป็นคนเก็บความรู้สึก
ไม่ค่อยจะมีปฎิกิริยาที่คนส่วนใหญ่เขาเป็นกันเวลาเจอคนที่ไม่เจอกันนาน
อาจจะเพราะว่าเป็นคนที่มนุษยสัมพันธ์ห่วยแตกเป็นที่สุด
จึงไม่ถนัดในการรับมือกับเหตุการณ์ประเภทนี้
จนทำให้เกิดความเข้าใจผิดกับคนต่อหลายคน
ซึ่งก็ต้องขอโทษพวกเขาเหล่านั้นด้วย
คิดถึงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไรดี
ซึ่งเราก็รู้ตัวดีว่ามันทำให้คนอื่นรู้สึกแย่กับเรา
และพยายามที่จะแก้ไขมาตลอด
แต่การที่จะปรับเปลี่ยนบุคลิกภาพนั้นช่างทำยากกว่าพูดมาก
จึงต้องค่อยๆฝึกอย่างค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น