Photo Shoot

วันนี้ได้ไปถ่ายรูปกันในสตูดิโอ

สนุกมากกกกกก

เป็นอะไรที่อยากทำและชอบที่จะได้ทำ

ก่อนหน้าวันที่จะถ่ายก็คิดจินตนาการ

ว่าจะเอาชุดไหนกับชุดไหนดี

วิญญาณสไตลิสเข้าสิงกระทันหัน

มันก็ดีนะ เวลามีอะไรแบบนี้เข้ามาให้ทำ

ดูเราจะเต็มที่กับมันมากๆ 

ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้จะให้อะไรเรา ไม่มีคนจ้าง ไม่มีคนสั่ง

จริงๆแล้วที่เราทำมันออกมาได้ดี (คิดว่าดีน้าาา) 

อาจจะเพราะว่าเราทำอย่างไม่มีแรงกดดันก็ได้ 

ไม่มีความกังวล ว่า คนโน่น คนนี้จะชอบสิ่งที่เราทำรึเปล่า

มีแต่ตัวเราเองเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสิน ว่า ชอบ หรือ ไม่

ทำให้คิดว่าบางครั้ง 

การทำตามใจตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไป 

ปล. เอารูปมาอวดด้วย

Error

วันนี้ได้นั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน

กะว่าจะไปลงสถานีลาดพร้าว

แต่เพราะว่านั่งคิดอะไรก็ไม่รู้ไปๆมาๆ

สักพักเหมือนเห็นว่ารถไฟฟ้ามันจอดนาน

ก็เลยจุกคิดว่า เฮ้ย ถึงแล้วแน่ๆเลย

ก้เลยรีบลงจากรถไฟฟ้า แต่รถมันก็ยังจอดอยู่

ซึ่งพอลงมาก็รู้แล้วล่ะ ว่ามันยังไม่ถึง

แต่ด้วยความว่าฟอร์มจัด 

ก็เลยขึ้นบันไดเลื่อนไปข้างบนก่อน

แล้วพอรถไฟคันเดิมไปแล้วก็ลงมารอคันต่อไป

แล้วพอจะนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าไปที่ออฟฟิศ

ก็เกิดอาการเครื่องช๊อค แบบจำไม่ได้ว่า

ชื่อสถานที่ๆจะไปชื่ออะไร แต่พอเห็นหน้าพี่มอไซค์ก็นึกได้

แล้วพอถึงที่อาคารแล้วเดินไปขึ้นลิฟ

พอดีมีคนขึ้นมาพร้อมกันด้วย ก็เลยยืนเก็บ iPod

เลยลืมไปว่าต้องกดลิฟ รู้สึกตัวอีกที 

ตอนนี้ลิฟมันเลยขึ้นไปชั้น 12 แล้ว

เลยต้องกดลงมาใหม่อีกรอบ

วันนี้รู้สึกว่าตัวเองระบบสั่งงาน error ยังไงไม่รู้

อาจจะเพราะว่าคิดอะไรสักอย่างอยู่

จนระบบทำงานส่วนอื่นๆปิดไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว

มันก็เป็นเรื่องขำๆที่เกิดขึ้นได้บางจังหวะ

แต่เกิดบ่อยๆก็ทำเอาลำบากเหมือนกันนะเนี่ย

ต้องการยาแก้โดย ด่วน

เหนื่อย และ เบื่อ 

กับการอ่านหนังสือมากมาย

ที่ทำให้เหนื่อยและเบื่อไวกว่าปกติ

อาจจะเพราะว่ามันไม่ใช่หนังสือภาษาบ้านเกิด

แล้วจะทำยังไงดีกับปัญหาอย่างนี้

ถึงจะพยายามเท่าไหร่ก็เข้าใจได้แบบไม่100%

ที่ทำให้เข้าใจได้ เห็นจะเป็นเพราะ รูปภาพประกอบ

แบบนี้จะทำยังไงดีถ้าต้องเอาไปนำเสนอ

อาการขี้เกียจที่ตามมาทำให้อาการนี้ยิ่งแย่ลง

ตอนนี้กำลังผลักดันตัวเองอยู่

ถ้าเบื่ออ่านก็ว่าจะไปทำงานอย่างอื่นแทน

ตอนนี้อาการเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่คงตัว

หากใครพบเห็นยารักษาอาการขี้เกียจ 

หรือ อาการขาดความกระตือรือร้น 

โปรดติดต่อ ด่วน !!!

MSN

วันนี้ได้สอน แม่ เล่น msn 

เพราะเห็นว่าแม่บ่นอยากเล่นบ้างมาหลายวันแล้ว

ที่อยากเล่น รู้สึกจะเพราะว่าเพื่อนชวน

วันนี้ว่างๆก็เลยถือโอกาสสอนเล่นสักหน่อย

ปรากฏว่าต้อง จูน กันอยู่สักพักเหมือนกัน

เพราะต้องใช้ภาษาเค้าในการอธิบาย

ซึ่งพวกศัพท์ที่เราใช้ๆกัน เค้าก็จะไม่เข้าใจ

แล้วพอสมัครและสอนวิธีการเข้าmsn แล้ว

พอจะ add เพื่อน ปรากฏว่า เพื่อนเค้ายังไม่มีใครออกเลย

เค้าก็เลยสงสัยว่าจะคุยยังไง

เราก็บอกว่านี่ "เพื่อนๆแม่ยังไม่ออนไลท์เลยยังคุยไม่ได้ "

แต่แม่เค้าเข้าใจว่า เค้าอะออนไลท์แล้ว คุยได้สิ

เลยต้องให้ add อีเมล์เราด้วย จะได้อธิบายกันง่ายขึ้น

คราวนี้พอเข้าเรื่องออนไลท์ ออฟไลท์แล้ว 

มาสงสัยกันต่อเรื่อง อยากมีรูปโชว์ แบบบี บ้างอะ

เราก็เลยเดินไปอธิบายที่ห้องเค้า

แต่เค้าดูจะอยากให้เราพิมพ์คุยกับเค้าผ่าน msn มากกว่า

ก็เลยรู้สึกว่า ตอนพ่อแม่เราสอนเราอ่าน ก.ไก่

มันจะคล้ายความรู้สึกเรา ตอนสอนเค้าเล่น msn รึเปล่านะ

 

เลือด

วันนี้ได้รับประสบการณ์ที่แปลกใหม่มากๆ

คือ การได้กิน เลือด กุ้งมังกร !!!

ขอเน้นตรงคำว่า เลือด นะ ไม่ใช่กุ้งมังกร

ใครจะไปคิดว่าจะเอามากินได้

แถมเลือกมันยังไม่ใช่สีแดง เขียว หรือน้ำเงิน

แต่เป็นสีดำ !!

วิธีกินก็คือ นำเจ้าเลือดนี้้ใส่สไปร์เย็นๆ

รสชาติ ถ้าไม่นับรสสไปร์ก็คือ เค็ม !!

เลือดกุ้งมังกรมี รสเค็ม 

และพอมันอยู่ในสไปร์มันก็แข็งตัวคล้ายเยลลี่

ตอนแรกก็แหยงๆอยู่เหมือนกัน 

แต่กินไปก็อร่อยดี แต่ไม่กล้ากินเยอะ เกรงใจ 5555

คิดๆดูแล้วจะเลือดกุ้งมังกรหรือเลือดคนก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

รสชาติก็เค็มเหมือนกัน 

โดนความเย็นก็แข็งตัวเหมือนกัน (แต่ของเราอาจจะไม่เป็นเยลลี่?)

ดังนั้นเลือดของสัตว์ชนิดอื่นๆก็คงไม่น่าต่างกันมาก

แล้วเราเอาอะไรมาตัดสินคุณค่าของสิ่งเหล่านี้กันแน่. ​. ​.

เกิด-ตาย

วันนี้ไปต่ออายุบัตรประชาชนมา

(พูดว่าต่ออายุบัตร แล้วรู้สึกแก่ยังไงไม่รู้)

ตอนแรกก็ไปแบบว่า ยังไงๆ ก็แป๊ปเดียวอยู่แล้ว

ไม่เห็นต้องรีบไปแต่เช้าเลย

แต่ปรากฏว่า คนที่ไปทำบัตรประชาชรเยอะมาก

จนทำให้สงสัยว่า 

วันๆหนึ่งมีคนที่บัตรหมดอายุขนาดนี้เลยหรือ

ไม่รวมคนที่บัตรหายแล้วมาทำใหม่อีก

ทำให้รู้สึกว่า ประชากรบนโลกนี้เกิดมาเยอะจนล้นเกินไปรึเปล่า

ทั้งคนเกิดใหม่ คนเกิดมาสักพัก หรือ คนที่เกิดมานานแล้ว

ทุกคนต่างไม่ยอมจากโลกนี้ไปสักที

ก็แปลกที่คนเราส่วนใหญ่เกิดมาแล้ว

ต่างก็กลัวที่จะตายจากกลับไปสู่จุดที่มา

อาจจะเป็นเพราะว่าเราหลงใหลในสีสันของโลกนี้

มากจนเกินไปหรือเปล่า จนทำให้ลืมมองย้อนกลับไปจุดเดิมที่เรามา

ไม่ได้เป็นคนปลงชีวิตหรอกนะ ถึงพูดแบบนี้

เพียงแต่พูดไปตามที่คิด เพราะเราเองก็ไม่คิดอยากตายในตอนนี้

แต่ก็ไม่คิดว่าความตายเป็นสิ่งน่ากลัว

แต่คิดว่ามันก็เหมือนเพื่อนของเรา 

เพราะมันคงจะอยู่กับเราไปตลอดจนกว่าเราจะตาย

ปล.แต่วันนี้รู้สึกดีที่ได้ทำบัตรใหม่ 55555

โปรโมท อีกครั้ง !!

I am a Thai Graphic Designer.

(ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย)

คือโครงการที่ต้องการให้นักออกแบบไทย

ออกมาแสดงตัวตนของการมีอยู่ของอาชีพนี้

ถือเป็นโครงการที่น่าสนใจเลยทีเดียว

อีกทั้งการเข้าไปเยี่ยมชม website 

ก็ทำให้เราได้เห็นผลงานของนักออกแบบไทย

ที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก !! อย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน

จึงอยากจะขอประชาสัมพันธ์ให้เพื่อนๆที่อาจจะสนใจ

เข้าร่วมโครงการนี้ด้วย เพื่อนำเสนอตัวเองออกสู่โลกกว้าง 555

ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่น้อย 

เพราะอาจจะมีคนมาสนใจในมุมมองหรือฝีมือของเราก็เป็นได้

และจะมีการจัดนิทรรศการ ระหว่างวันที่ 3 -11 ตุลาคม 2552 

ณ แกรนด์ฮอล์ สยามดิสคัพเวอรี่ 

หมดเขตส่งผลงานวันที่ 10 กันยายน !! 

ผลงานที่ส่งเข้ามาจะได้ร่วมจัดแสดงด้วยทุกผลงาน !! 

อ๊ะๆ ตัวอย่าง!!

หากสนใจเข้าร่วมโครงการ เข้าไปดูได้เลยที่

http://www.iamathaigraphicdesigner.com

และสามารถส่งผลงานเข้าร่วมได้

โดยการออกแบบคำว่า i am a thai graphic designer

หรือ ฉันเป็นนักออกแบบกราฟิกไทย ก็ได้

แล้วถ่ายรูปคู่ผลงานส่งมาที่

practicalstudio@gmail.com

ซึ่งผลงานที่เข้าร่วมโครงการ

ขอให้อยู่ในSize A4 มีความละเอียด 300 dpi และเป็นแนวนอน 

ส่งกันเข้ามาเยอะๆนะ ^^

เหนื่อยมากก

เมื่อสองวันที่ผ่านมานั่งทำวิชาไทโป

เพื่อจะส่งวันนี้ ซึ่งเป็นอะไรที่สาหัสมาก

ทำให้นึกย้อนไปสมัยเรียน ปี 2-3

ว่าเราก็ทำงานแบบข้ามวันข้ามคืนมาเยอะ

แต่กลับไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าตอนนี้

เพราะว่าอะไร

คิดว่าเพราะมันมีกระบวนการคิดและทำที่ซับซ้อนมากขึ้น

บวกกับการที่เราไม่ได้ทำงานแบบนี้ต่อเนื่องเท่าปีก่อนๆ

แต่มันก็ทำให้เราได้งานที่ออกมาดี

ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้ดีในสายตาคนอื่น 

แต่มันก็ทำให้ตัวเราเองภูมิใจ

ปากจู๋

มีคนบอกมาหลายครั้งแล้วว่า

การทำท่าปากจู๋ของเรามันยากมาก

ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่ามันยากยังไง

เพราะเราก็ทำได้เองแบบไม่ต้องหัดทำ

แต่พอเราสอนทุกคนที่อยากทำบ้าง

แต่ละคนก็จะบอกว่ายากเป็นส่วนใหญ่

อาจจะเป็นเพราะคนเราโดยออกแบบมาไม่เหมือนกัน

แต่ละคนก็จะมีสิ่งที่ทำได้และไม่ได้ต่างกันไป

การออกแบบทุกอย่างย่อมมีของจำกัดบางประการ

เพื่อสร้างเอกลักษณ์ของมันเอง สำหรับเราคิดว่าอย่างนั้น

เพราะหาใส่เต็มทุกอย่าง ก็คงมีแต่สิ่งที่เต็มๆจนอึดอัด

และไร้ซึ่งเอกลักษณ์หรือความเป็นตัวเองของมัน

การที่จะมีขาดหรือเกินนั้น ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร

เวลา ?

เคยได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับเวลา

ทำให้รู้สึกว่าเวลาเป็นแค่สิ่งที่เราอุปโรกขึ้นมา

เวลาของแต่ละคนไม่เท่ากัน 

ไม่มีใครที่มีเวลาเท่ากัน

แต่ ปี เดือน วัน ชั่วโมง นาที เป็นสิ่งที่มาทำให้

เรารู้สึกว่า เวลานั้นมีจำกัดและเท่ากันสำหรับทุกคน

ทั้งเรื่องราวของความเหลื่อมซ้อนของกาลเวลา

ทำให้รู้สึกว่าเวลาไม่มีเส้นแบ่งกั้นทางกาลเวลา

เพราะหากว่าเวลาเป็นสิ่งที่มีจำกัด

เวลาที่ผ่านไปแล้วก็ต้องหายไปไม่กลับมาอีก

ไม่มีการหวนคืน 

ความฝันเองก็เปนการเดินทางเส้นทางหนึ่งของเรา

มันอาจจะผ่านเราไปได้ทั้งอดีตและอนาคต

แต่เมื่อเราตื่นเราก็มักจะลืมมันไป

อาจจะจำได้ลางๆ เป็นเศษของความจำ

และเมื่อพบกับเหตุการณ์นั้นอีก

ก็จะรู้สึกเหมือนว่าเคยประสบสิ่งๆนั้นมาก่อน

ช่วงที่อ่านเรื่องราวของเวลา

ทำให้กลับมานั่งย้อนคิด ว่า 

จริงๆแล้ว หากเวลาไม่มีอยู่จริง

อะไรจะเป็นตัวแปรในการดำเนินไปของจักรวาล

ในเมื่อทุกอย่างสามารถที่จะก้าวผ่านกันไปมาหากันได้

การที่บางคนก้าวข้ามกฏนี้ไปได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เพียงแต่การเห็นหรือรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นก่อน-หลัง

จะทำให้เราทนรับภาระนั้นได้มากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง

เครียดเลยทีเดียว

ภาวะความเครียดเกิดขึ้นได้กับทุกคน

ถือว่าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

วันนี้้ได้ส่งบทที่ 1 และข้อมูลในการทำทีสิด

แต่สิ่งที่อาจารย์ตอบกลับมา คือ 

บียังไม่มีความแน่นอน ยังไหลไปตามอาจารย์

อย่ากังวลมากเกินไป ให้เป็นตัวของตัวเอง

มันเป็นอะไรที่ จื๊ด มากๆ 

แบบเราก็มีความอยากจะทำอะไรอย่างเป็นตัวเอง

แต่เพราะความกังวลทั้งหลายที่มี

ทำให้คิดว่าการปรับตัวเองไปตามสถานการณ์ต่างๆ

คือ สิ่งที่ควรจะทำมากกว่า

แต่กลับกลายเป็นว่า การยึดมั่น 

ในของที่เรามีนั้นสำคัญกว่า

ทำให้เราเห็นชัดและรู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป

แต่ก็ทำให้เรารู้สึกเจ็บอยู่เหมือนกัน

วันนี้พูดไปก็เสียงสั่น น้ำตาจะไหล

แต่ก็ต้องอดทน เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาเสียน้ำตา

มันถือว่าเป็นช่วงเวลาที่กดดันและเครียดมากๆ

ความรู้สึกหลายๆอย่างที่ก่อตัวขึ้นมากับคำพูดของอาจารย์

ทั้งความท้อถอยในสิ่งที่พยายามทำ

ความไม่เข้าใจกับการคาดหวังของอาจารย์

เราไม่ใช่คนเก่งเลย เพียงแต่พยายามที่จะเก่งเท่านั้น

แต่บางครั้งความพยายามของเราก็ทำให้รู้สึกเหนื่อย

เพราะมีความคาดหวังจากคนรอบข้างมากเกินไป

แต่เราก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเขาหรอก 

ความเก่งกาจหรือพรสวรรค์นั้น เราไม่มีเหมือนบางคน

เรามีเพียงความพยายามที่จะไปต่อให้ได้เท่านั้น

เพราะความที่เป็นคนชอบเอาชนะก็แค่นั้นเอง

แต่ตอนนี้เราจะพยายามขยันให้มากขึ้น

มองให้กว้างขึ้น และเป็นตัวของตัวเอง 

นำสิ่งที่ตัวเองมีไปเสนอเพื่อให้คนอื่นคล้อยตามให้จงได้ !!!

แรง !!!

วันนี้ไปห้องสมุด เพราะจะหาหนังสือ

มาเป็นข้อมูลในการทำทีสิด

แต่กลับไปพบกับกองหนังสือกองโต

ที่ถูกนำออกมาจากชั้นหนังสือเกือบทั้งหมด

ซึ่งก็มีรุ่นน้องทั้งหลายค้นหนังสือจนเละ

ไม่เป็นกองตามหมวดอีกต่อไป

พอไปถามเจ้าหน้าที่ว่าเมื่อไหร่จะจัดเข้าชั้น

เขาก็บอกว่า "อีก 2 วัน เพราะคนจัดไม่อยู่"

ไอเราก็ เฮ้ย จะบ้าหรอ แล้วคนจะหาหนังสือทำไง

จะไปค้นตามกองก็คงไม่ไหว เพราะหนังสือเยอะมาก

พอเดินไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่า 

จริงๆแล้ว เขาก็จัดเป็นกองตามหมวด

แต่ที่กลายเป็นกองรวมกันเป็นกองเดียวนั้น

เพราะ รุ่นน้อง นี่เอง

ทำหนังสือให้เละแล้วไม่พอ

มันยังเสียงดังกันอีก ซึ่งทำให้เรารำคาญขึ้นไปอีก

อยากจะเข้าไปด่าจริงๆว่า นี่มันห้องสมุดนะ 

เสียงดังไปไหมเอ้ย!!

 และก็รักหนังสือหน่อย ดูดิ ยับหมดแล้ว

ช่วงนี้มีคนบอกว่า เราแรง !! 5555 

เพราะวันก่อนก็ไปไล่ที่นั่งรุ่นน้อง

จริงๆก็ไม่ได้ไล่นะ แต่น้องเขานั่งกินที่เกิน

แบบไม่กะให้ใครนั่งด้วยเลย

มีกัน 5  คน มันนั่ง 2 โต๊ะยาว แล้วคุยกันข้ามโต๊ะ

แบบจะแยกนั่งทำไมวะ ก็ไปนั่งด้วยกันเซ่

ก็เลยบอกน้องเขาว่า "น้องคะ ไปนั่งรวมกันได้ไหมคะ"

"พี่จะได้ขอนั่งตรงนี้"

น้องเขาเลยลุกกันไปหมดเลย - -'' 

เราว่าเราไม่ได้แรง 

แค่ทำตามสิ่งที่ถูกต้องก็เท่านั้นเอง 

แฟชั่น

แฟชั่น เป็นสิ่งที่อยู่รอบตัวเราและมีความสำคัญ

มันเป็นตัวที่ทำให้เรารู้จักคัดสรรสิ่งต่างๆให้กับตัวเรา

มันบ่งบอกถึงสไตล์และรสนิยม

อาจเป็นเพราะว่าตัวเราชอบแต่งตัวและถ่ายรูป

จึงทำให้มีความสนใจเรื่องแฟชั่นมากกว่าคนอื่น

บางคนอาจจะไม่ชอบแต่งตัว เพราะรู้สึกว่ามันยุ่งยาก

แต่เรากลับรู้สึกสนุกที่ได้เอาชิ้นโน่นมาใส่ชิ้นนี้

อีกอย่างการที่เราใส่ใจกับการแต่งตัว

แสดงว่าเราได้ใส่ใจกับการออกไปข้างนอกแล้ว

ยิ่งถ้าได้มีโอกาสไปชอปปิ้งได้ชุดใหม่ๆมา

แล้วได้ใส่ออกไปที่สวยๆถ่ายรูปดีๆออกมา

ก็ทำให้รู้สึกดีไปอีกแบบ 55555

ไม่รู้ว่าจะมีคนรู้สึกแบบเราไหม 

แต่เราชอบที่เราได้เล่นกับมันอยู่ตลอดทุกเวลา

สุดท้ายนี้ก็เอารูปที่ชอบๆมาให้ดูกันอีก ^^

ตื่น

เป๊ปซี่ คือ พลังงานการขับเคลื่อนของเรา

มันอาจจะฟังดูเว่อ แต่บางครั้งเวลาขาดมัน

ก็ทำให้เรารู้สึกเหนื่อยและไม่มีแรงเอาซะเลย

ที่เป็นแบบนี้เพราะอะไร ?

เพราะใน โค้กหรือเป็ปซี่ มีคาเฟอีนซึ่งทำให้เราตื่นตัว

หรือว่า

เพราะว่า มันเป็นความคิดไปเอง กันแน่

ดนตรีก่อนสายฝน

วันนี้ขณะนั่งแท๊กซี่กลับบ้าน

ได้เห็นกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์เล่นดนตรี

ร้องเพลงเต้นรำกันอย่างเมามันมากๆ

เสียงเพลงของพวกเขาดังมาก

จนสามารถแทรกเข้ามาภายในรถแท๊กซี่ได้

เหมือนกับว่าพวกเขาจะเล่นดนตรีท้าทายฝนที่กำลังจะตก

ดูแล้วก็ทำให้รู้สึกดี เหมือนกับว่า

ยังมีสิ่งที่เรียกว่า ความสุข อยู่รอบตัวเราเสมอ

แม้มันจะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆก็ตาม

:'(

ถ้าเหนื่อยเกินไป ก็คงต้องพักบ้าง

งั้นตอนนี้เราก็ต้องขอพักหน่อยแล้วกัน

ศิลปิน แล้วยังไง

เมื่อวานนี้ขณะทำกิจกรรมกระจายใจอยู่นั้น
มีเหตุการณ์ที่ไม่น่าพอใจเกิดขึ้น
กิจกรรมกระจายใจ คือ การนำสติ๊กเกอร์รูปหัวใจ
ไปติดให้กับผู้มางานคอนเสิร์ต Love is Here
ซึ่งจุดที่ทีมงานจะรุมเข้าไปติดสติ๊กเกอร์อยู่ตรงทางเข้า
ซึ่งก็ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี
และทุกคนก็พอใจในการติดสติ๊กเกอร์นี้

แต่อยู่ๆก็มีชายร่างอ้วนเดินเข้ามา
และเมื่อพวกเราจะเข้าไปติดสติ๊กเกอร์ให้นั้น
เขาก็ผละตัวหนี พร้อมบอกว่า
"ไม่แปะๆ!! ผมเป็นศิลปิน!!"
ซึ่งเพื่อนเราบอกว่า เขาเป็นสมาชิกวงETC
ทำให้เราไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงต้องทำกิริยาแบบนี้ด้วย
เป็นศิลปินแล้วยังไง ต้องพิเศษกว่าคนอื่นหรอ
การเป็นคนดัง นั้นจะไม่มีใครสามารถแตะต้องได้เลยหรอ
การทำกิจกรรมร่วมกับคอนเสิร์ตที่ตัวเองมาแสดงนั้น
มันน่าจะเป็นการส่งเสริมภาพลักษณ์ตัวเอง
มากกว่าการปฏิเสธอย่างหยิ่งผยอง

ศิลปินคนอื่นเขายังยอมรับและรู้สึกสนุกไปกับมันได้
แล้วทำไม คุณถึงทำไม่ได้ ?

การเป็น คนดัง ทำให้คนลืมตัวจนของตัวเองรึเปล่า
แล้วการลืมตัวตนของตัวเองนั้น
จะทำให้คุณภูมิใจในตัวเองได้แค่ไหนกัน ?

ความบันเทิงในความเงียบ

วันนี้ได้มีโอกาสไปงานคอนเสิร์ต

ที่คน หูดี ร่วมสนุกไปพร้อมกับคน หูหนวก

ประทับใจน้องๆจากมูลนิธิมากๆ

เพราะเขาดูมีความสุขและต้อนรับกับงานนี้ดีมากๆ

ถึงแม้จะไม่สามารถคุยกันได้รู้เรื่องร้อยเปอร์เซ็น

แต่ความรู้สึกที่มีให้กันนั้น คิดว่าส่งถึงแน่ๆ

การที่น้องๆเขารับรู้เสียงเพลงได้นั้น

เพราะแต่ละที่นั่งจะมีลูกโป่งอยู่ 

ซึ่งลูกโป่งจะรับเสียงและกลายเป็นแรงสั่นสะเทือน

ซึ่งจะมีจังหวะไปตามเสียงเพลง (เช่นพวกกลอง เบส เป็นต้น)

อีกทั้งหน้าเวทีก็จะมีจอฉายภาพ ซึ่งบรรยากาศอารมณ์

จังหวะ แสง สี หรือเหตุการณ์ไปด้วย 

ศิลปินเองก็พยายามที่จะสื่อสารด้วยภาษามือกับน้องๆ

โดยตอนท้ายงานจะมี พี่คิว วงฟลัว

มาร้องเพลง "เสียงแห่งความเงียบ"

โดยภาพที่ฉายขึ้นจอก็จะเป็นดารานักร้อง

มาทำภาษามือตามเพลงไปด้วย 

(ซึ่งตอนจบเป็นคุณอภิสิทธิ์ทำสัญลักษณ์ที่หมาวถึงคำว่ารัก)

เป็นกิจกรรมที่ดีและน่าจะเกิดขึ้นอีก 

เราไม่รูว่าบัตรเข้างานมันเท่าไหร่ 

แต่ก็รู้ว่าทุกคนยอมที่จะเสียเงิน

เพื่อที่จะมาหา ความสุข ไป

พร้อมกับการ ทำบุญ เสมอ

เงื่อนไข

เพิ่งรู้ว่าการเดินซื้อของให้คนๆหนึ่งซึ่งเป็นเพศตรงข้าม

นี่มันจะยากและตัดสินใจลำบากขนาดนี้

ขนาดที่คิดว่าให้เวลากับการเดินมากแล้ว

ยังรู้สึกว่าไม่พอและเวลาช่างผ่านไปไวจริงๆ

ที่เป็นอย่างนี้ เป็นเพราะว่าเราเรื่องมากกับการซื้อรึเปล่า

เลือกแล้วเลือกอีก เลือกแล้วเลือกอีก

อันนี้ไม่น่าจะชอบนะ อันนั้นไม่น่าจะได้ใช้เลย

อาจเป็นเพราะเราต้องการให้ผู้รับ

รู้สึกชอบกับสิ่งที่เราเลือกให้ มันคือความใส่ใจอย่างหนึ่ง

แต่หากกังวลมากเกินไปก็อาจจะทำให้รู้สึกผิดหวังได้

ถ้าเกิดเขาอาจจะชอบมันน้อยกว่าที่คาดหวัง

จริงๆการให้ของที่เราชอบเองก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง

เพราะมันแสดงให้เห็นถึงความเป็นตัวเราได้ดี

อีกทางเลือกหนึ่งคือ ทำของขึ้นมาเองเลย !!

มีทั้งความตั้งใจและความรู้สึกของผู้ให้อยู่เต็มๆ

การที่เรากังวลมากมายว่า จะชอบหรือไม่ นั้น

จะมีมากน้อย ขึ้นอยู่กับผู้รับว่าเป็นใครด้วยรึเปล่า

สำหรับเราแล้ว คิดว่า ใช่

มันเป็นปัจจัยหลักเลยที่เดียว

กับการเลือกสรรบางอย่างเพื่อบางคน

ของบางอย่างอาจจะใช่ สำหรับบางคน 

แต่ก็ไม่สำหรับบางคน

ดังนั้นการตั้งเงื่อนไขในการซื้อของที่มีขึ้นมานั้น

เราคิดว่าจริงๆแล้วมันก็เพื่อตัว คนรับ และ ตัวเรา

ทำบุญแล้วได้บาป

วันนี้เดินอยู่สยามแถวๆทางขึ้นรถไฟฟ้าBTS

แล้วเจอป้าแก่ๆยืนแจกใบปลิวอยู่

ปกติเป็นคนไม่ค่อยรับพวกใบปลิวเท่าไหร่

แต่เห็นว่า "อะๆ ช่วยๆกัน เขาจะได้ไปพัก" 

รับไปเท่านั้นแหละ มีเสียงตามมาว่า

" 20 บาท จ๊ะ ช่วยๆทำบุญหน่อยนะ "

ทำเอาตกใจ !!! 

แบบ เฮ้ยยย เดียวนี้หากินกันแบบนี้แล้วหรอ

20 บาทมันก็ให้ได้หรอกนะ แต่ติดใจที่วิธีการ

ไม่น่าทำอย่างนี้เลย จากจะได้บุญจะกลายเป็นไม่ได้

เพราะทำแบบนี้ ทั้งคนที่ต้องเสียเงินก็ไม่ได้มาจากใจจริงๆ

คนรับก็มีเล่ห์เหลี่ยมแอบแฝงในการหาบุญ

มันเป็นการทำบุญซึ่งมาจากการโดนหลอกลวง

ไม่มีใครได้บุญทั้งนั้น 

คนเสียเงินก็ได้ความขุ่นเคืองและสูญเสียเงิน

คนรับเงินก็น่าจะได้บาป ที่บาปกว่าปกติ

เพราะหารายได้จาก คำว่า "ทำบุญ"

ขณะนี้สังคมเราเป็นเช่นนี้ 

ขนาดคนแจกใบปลิวเรายังต้องระวัง

แล้วเราจะไปไว้ใจอะไรกับใครได้

ไม่แปลกที่อัตราความเครียดและความไม่ไว้ใจ

ต่อคนในเมืองกรุงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

black & white

วันนี้มานั่งดูๆภาพถ่ายแฟชั่นที่ตัวเองชอบ

ก็ทำให้รู้สึกว่า ตัวเองมีภาพถ่ายขาว-ดำอยู่เยอะเลยที่เดียว

ที่เป็นอย่างนี้อาจจะเพราะว่าชอบถ่ายรูปขาว-ดำด้วย

บวกกับความรู้สึกที่มีต่อภาพเหล่านี้ 

ซึ่งถ่ายทอดออกมาอย่างมีสเน่ห์

สำหรับตัวเรานั้น รู้สึกว่าภาพขาว - ดำ

มีความละเอียดอ่อนกว่าภาพสี่สี 

หากแสงไม่เข้าขั้น ภาพที่ออกมาก็คงจะดูธรรมดา

ไม่มีพลังดึงดูดเท่าที่ความสวยของมันสามารถจะเป็นได้

หากมีโอกาสก็อยากจะลองถ่ายภาพแฟชั่นแบบนี้ดูบ้าง

คงจะเป็นอะไรที่ท้าทายและสนุกไม่ใช่น้อย

วันนี้เลยเอาภาพของนางแบบที่ชอบมาให้ดู

ปล. นางแบบทั้งสองคนชื่อ Allison Harvard และ Agyness Deyn

ความอึดอัดของความบังเอิญ

คำว่า "โลกกลม" นี้ ท่าจะจริงแหะ

การที่เราได้รู้จักกับคนที่คิดว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

แต่กลับกลายเป็นคนที่รู้จักกับเพื่อนของเราไปซะได้

หรือ

ได้เจอกับคนที่ไม่ได้พบปะสังสรรค์กันเป็นเวลานาน

ด้วยความบังเอิญอย่างน่าเหลือเชื่อ (อารมณ์ว่ามันไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ได้)

เหตุการณ์เช่นนี้น่าจะเคยเกิดขึ้นกับทุกคน

แต่การบังเอิญเจอกันบางครั้งก็ทำให้รู้สึกอัดอึด

ไม่ใช่ว่าอัดอึดเพราะไม่อยากเจอ 

แต่เพราะบรรยากาศที่เกิดขึ้นมากกว่า

สำหรับตัวเราเองนั้น 

หากบังเอิญเจอคนที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน

และคนๆนั้นไม่ใช่คนที่เคยสนิทกันสักเท่าไหร่

ก็จะรู้สึกว่า "จะคุยอะไรกับมันดี"

เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างแข็ง และเป็นคนเก็บความรู้สึก

ไม่ค่อยจะมีปฎิกิริยาที่คนส่วนใหญ่เขาเป็นกันเวลาเจอคนที่ไม่เจอกันนาน

อาจจะเพราะว่าเป็นคนที่มนุษยสัมพันธ์ห่วยแตกเป็นที่สุด

จึงไม่ถนัดในการรับมือกับเหตุการณ์ประเภทนี้

จนทำให้เกิดความเข้าใจผิดกับคนต่อหลายคน

ซึ่งก็ต้องขอโทษพวกเขาเหล่านั้นด้วย

คิดถึงอยู่เหมือนกัน แต่ไม่รู้จะแสดงออกอย่างไรดี

ซึ่งเราก็รู้ตัวดีว่ามันทำให้คนอื่นรู้สึกแย่กับเรา

และพยายามที่จะแก้ไขมาตลอด

แต่การที่จะปรับเปลี่ยนบุคลิกภาพนั้นช่างทำยากกว่าพูดมาก

จึงต้องค่อยๆฝึกอย่างค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า

รู้-ไม่รู้

มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ซึ่งมักโดนเพื่อนๆแกล้งอยู่ตลอด

ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้วก็เป็นการแกล้งกันขำๆ

แต่บางครั้งก็เป็นการแกล้งที่ออกจะเกินไปหน่อย

ซึ่งทำให้เกิดความรำคาญเหมือนกัน

เพราะว่าการแกล้งแบบไม่รู้จักหยุดหย่อน

ไปจนถึงการตอกย้ำปอมด้อยของคนๆนั้นเนี่ย

มันยิ่งทำให้คนที่ดูแคลนเขายิ่งดูเป็นคนไร้สามัญสำนึก

การใช้คำนี้อาจจะดูแรงเกินไป 

แต่สำหรับเราแล้ว มันหมายความว่า อย่างนั้นจริงๆ

การดูถูกคนอื่น มันก็เหมือนได้ดูถูกตัวเองไปแล้ว 

เรามีสิทธิ์อะไรไปตัดสินเค้าเช่นนั้น

เราเองก็ไม่ได้มีความแตกต่างกันเท่าไหร่

ทุกคนย่อมมีคำว่าไม่รู้ - ทำไม่ได้

การที่ไม่รู้ไม่ใช่ว่าเราโง่ 

คงไม่มีใครในโลกเกิดมาแล้วรู้ทุกอย่างหรอก

ถ้าเขาไม่รู้ หรือ รู้ไม่เหมือนเรา 

เราก็แลกเปลี่ยน - บอกเล่า ให้เขารู้ก็ได้ไม่ใช่หรือ

เราไม่ได้ลุกขึ้นมาเพื่อร้องทุกข์หรือขอความเห็นใจให้ใคร

เเพียงแต่เห็นพฤติกรรมเช่นนี้แล้ว

บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายและรำคาญใจ ก็เท่านั้น

ปาร์ตี้

วันนี้ได้มีการโหวตหัวข้อ ปาร์ตี้ ขึ้น

ซึ่งเกือบทุกครั้งที่พวกเราจัดปาร์ตี้นั้น

พวกเรามักจะคิดหาคอนเซ็ปให้กับมัน

ซึ่งมันทำให้สนุกและมีสีสันมากกว่า

การมานั่งล้อมวงกินเหล้ากันแบบธรรมดาๆ

สำหรับบางคนอาจจะคิดว่าเรื่องแบบนี้ มันไร้สาระ

แต่เราคิดว่า มันก็เป็นความคิดที่ดีนะ 

อย่างน้อยๆ เมื่อเรามีคอนเซ็ปเข้าร่วมงานปาร์ตี้(ก๊งเหล้า)

ก็ทำให้เกิดกิจกรรมบางอย่างขึ้น เช่น

การพยายามที่จะทำให้ตัวเองตรงกับคอนเซ็ป 

เริ่มคิดหาความเป็นไปได้จากของที่มีอยู่มาประยุกต์ใช้

แค่นี้ก็ทำให้งานนี้ดูจะน่าสนใจมากกว่าการนั่งกินเหล้าทั่วไป

และมันก็ทำให้รุ้สึกว่าคนที่มาร่วมงานนี้มีใจให้กับมันแค่ไหน

คนไหนเต็มที่กับมันก็ดูจะได้ประสบการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้น

ถึงแม้คนที่มาแต่ไม่ได้อยากเข้าคอนเซ็ปก็ไม่ได้จะว่าๆไร้สีสันในชีวิต

เพียงแต่คุณก็อาจจะอยู่แค่นั้น 

ในขณะที่คนอื่นเดินล้ำหน้าออกมาจากเส้นปกตินิดหน่อย

อีกอย่างนี้คงเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งในชีวิต

ที่เราจะสามารถทำอะไรได้สุดโต้ง 

เพราะถ้าเราโตขึ้นคงไม่มีโอกาส ไม่มีเวลา

ที่จะมาสังสรร ด้วยความสร้างสรรค์เช่นนี้อีก

ปวดท้อง

ความเครียดและความตื้นเต้น

ทำให้เรามีอาการประหลาดที่เป็นเอกลักษณ์ได้จริงๆ

ก็เพิ่งรู้เอาวันนี้แหละว่าตัวเองเป็นคนที่เวลาตื้นเต้น

แล้วจะปวดท้องอึ + ปวดท้องแบบบิดๆด้วย

แต่พอหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไปแล้ว

กลับค่อยๆรู้สึกดีขึ้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราจะเป็นจะตายกับมัน

ทำให้เห็นได้ชัดว่า ความคิดสามารถบ่งการร่างกายของเราได้

บางคนที่ไม่สบายอยู่ตลอดเวลา

อาจจะเป็นเพราะเข้าใจว่าตัวเองไม่สบาย

ทั้งๆที่ตัวเองอาจจะสบายดีมากกว่าที่คิดก็เป็นได้

คนป่วยบางคนไม่สามารถที่จะฟื้นไข้ได้สักที

เพราะว่าเขาเหล่านั้นไม่คิดที่จะหาย

โรคภัยมันก็จะยังคงอยู่กับเรา

การผ่อนคลาย และ คิดในแง่บวกนั้น 

น่าจะเป็นตัวที่ทำให้คนเรามีสุขภาพที่ดีได้

ผู้หญิง

เค้า (ซึ่งก็เป็นใครก็ไม่รู้) กล่าวไว้ว่า

"อารมณ์ของผู้หญิงหวั่นไหวกับความรู้สึกบางอย่างง่าย"

อารมณ์-ความรู้สึก ในที่นี้ หมายถึง อะไร

ใช่ ความรุ้สึกที่ว่า ตัวเองมีคนมาแอบชอบรึเปล่า

หรือ จริงๆแล้วนั้นเป็น การให้กำลังใจตัวเอง ( หลงตัวเอง )

ใช่ ความรู้สึกที่ว่า คนที่ตนเองรัก ไปแอบมีกิ๊กรึเปล่า

หรือ จริงๆแล้วนั้นเป็นเพียง ความกังวลที่ไม่มีตัวตนของเรา (ขี้หึงเกินเหตุ)

ไม่มีอะไรเป็นตัวพิสูจน์ได้เลยว่าสิ่งที่กล่าวมาข้างต้นนั้น

เป็นจริงหรือเท็จแค่ไหน

ความรู้สึกเป็นสิ่งที่แตะต้องได้ยาก

แต่ก็เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนอยากที่จะไป สัมผัส มันที่สุด

โดยการตีความไปตามการนึกคิดในช่วงขณะหนึ่งเท่านั้น