ภาพพจน์

วันนี้ทำเรื่องหน้าอายขึ้นระหว่างเรียน

คือ การ เรอ เสียงดังมากกกกกก

ใครจะไปคิดว่ากะเรอเบาๆมันดันออกมาเสียงดัง

ภาพพจน์ที่สร้างมาแทบตายร่วงเป็นผง

พูดถึงภาพพจน์ก็เป็นสิ่งสำคัญ

แต่ทำไมเราถึงให้ความสำคัญกับมันขนาดนั้นล่ะ

อาจเป็นเพราะว่าคนเราไม่มีความมั่นใจในตัวเองมากพอ

ที่จะเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองต่อสาธารณชน

จึงจำเป็นต้องสร้างภาพพจน์ขึ้นมา

เหมือนเป็นชุดสูทตัวเก่งที่ต้องใส่ออกสังคมทุกครั้ง

เมื่อกลับบ้านก็ถอดมันแล้วโยนลงตะกร้าไป 

พรุ่งนี้ออกไปไหนค่อยหยิบมาใส่ใหม่

แต่กลับคนที่บ้านนั้น ภาพพจน์หายไป

กลายเป็นความเคยชินจนละเลยบางอย่างไป

ความเคารพซึ่งกันและกัน

ความเอาใจใส่ เห็นอกเห็นใจ

เริ่มจะเลือนลาง ลดน้อยลงทุกทีที่สนิทและใกล้ชิดกันมากขึ้น

หยุดสร้างแต่ภาพพจน์ภายนอกต่อสังคมเพียงอย่างเดียว

แล้วหันมาหาและปฎิบัติต่อคนในบ้านเหมือนอย่างคนนอกในสังคมบ้าง